no satisfaction

Lubię. Bardzo.

Oto 10 zasad lepszego pisania autorstwa Zadie Smith:

1. Kiedy jeszcze jesteś dzieckiem, pamiętaj o czytaniu wielu książek. Spędzaj więcej czasu na robieniu tego niż czegokolwiek innego.
2. Kiedy dorośniesz, spróbuj czytać swoje teksty tak, jakby czytał je ktoś obcy albo jeszcze lepiej – wróg.
3. Nie idealizuj swojego „powołania”. Można albo pisać dobre zdania, albo nie można. Nie ma żadnego „pisarskiego stylu życia”. Liczy się tylko to, co pozostawisz na kartce.

4. Unikaj swoich słabości, ale nie wmawiaj przy tym sobie, że rzeczy, których nie możesz zrobić, nie są warte zrobienia. Nie maskuj zwątpienia w siebie pogardą.
5. Zostaw przyzwoity odstęp czasu pomiędzy pisaniem czegoś a redagowaniem.
6. Unikaj klik, grup i paczek. Obecność tłumu nie uczyni twojego pisania ani trochę lepszym niż jest.
7. Pracuj na komputerze, który jest odłączony od Internetu.
8. Chroń przestrzeń, w której piszesz, i czas, jaki na pisanie poświęcasz. Trzymaj każdego z daleka od tego, nawet ludzi, którzy są najważniejsi dla ciebie.
9. Nie myl nagród z osiągnięciami.
10. Mów prawdę, w jakikolwiek zawoalowany sposób byś chciał – ale rób to. Pogódź się z dożywotnim smutkiem, że nigdy nie będziesz usatysfakcjonowany.

nowoczesność wieloznaczna

Niespójność ideologiczna jest moim dogmatem. /Zadie Smith/

Dla niektórych facebook to takie targowisko próżności. Przedłużenie portalu nasza-klasa, gdzie już dawno my, Polacy "nauczyliśmy się" chwalić swoimi dokonaniami: wakacje na Teneryfie, uśmiechnięte i opalone dzieciaki, skoki do basenu hotelowego w Turcji czy w Egipcie, wypad na narty w Alpy, nowe narzeczone zastępują stare eks, nowonarodzone dzieci domagają się gratulacji. Można też się pochwalić zdjęciami z udanej/artystycznej/oryginalnej sesji zdjęciowej (coraz powszechniejsze), na których zawsze wyglądamy pięknie/przystojnie/ślicznie/cudnie/wystrzałowo/obłędnie/seksownie/jak ciacho (niepotrzebne skreślić), i niby to potem tak skromnie dziękujemy za komplementy, jakie nam prawią.
Dopiero mądrze używany "fejs" staje się spersonalizowaną stroną wybranych informacji od wybranych osób, grup, instytucji, swoistą tablicą ogłoszeń, które sami wybieramy. Jest też, stety albo niestety, sposobem na szukanie własnej tożsamości i kreowanie siebie - chociażby poprzez "lajki" i przynależność do różnych grup. Ktoś, kto należy do "Ruchu wypierdalania Terlika w Kosmos" raczej nie dogada się z kimś, kto należy do "Popieram Korwina, więc wiem, co to liberalizm, dziwko". Chociaż różnie z tym bywa.
Są jednak wśród różnych grup i fan page'ów na facebooku perełki, jak moje dwie ulubione - "Tkliwi nihiliści opanowujący pozycję dystansu" i działające od niedawna "Sztuczne Fiołki". Te drugie przedstawiają się jako "sztuczno-historyczny magazyn komiczno-tragiczny/głos wolny wolność ubezpieczający". Już raz był usunięty przez administratorów "fejsa", chyba za obrażanie uczuć innych, np. religijnych, bowiem niektóre z publikowanych tam treści mogą, w istocie, być uznane za obrazoburcze - myślę że do porównania nawet z kalibrem słynnych karykatur Mahometa z duńskiej prasy.
Lubię "Sztuczne Fiołki" za humor i lewicujące poglądy, za podobne fascynacje i inspiracje. Za absurd bliski Monty Pythonowi. Tak, to prawda, to wszystko takie postmodernistyczne, oparte na dekonstrukcji i hiperrealizmie, prowokacyjnie wystawiające to, co znane, na próbę innych kontekstów i znaczeń. W tej perspektywie konwencje sztuk plastycznych XVIII i XIX wieku, z której czerpią garściami "Sztuczne Fiołki", zdają się z jednej strony wyśmiane, ale z drugiej - już inaczej oswojone, zrozumiane, chociażby dzięki temu, że uczestniczymy w ich dekonstrukcji, nadajemy inne znaczenia. Najlepsze jest to, że każdy może się w to również "bawić" po swojemu.
Oto próbki Fiołków z ich fejsbukowej strony. Wszystkie z ostatniego tygodnia.

I jeszcze link do tekstu Izy Kowalczyk Kto się boi sztucznych fiołków?