środa, 26 marca 2014

Wiosna

Uwielbiam tę chwilę, kiedy kwitną owocowe drzewa, zaledwie parę dni, zachwyt nad zachwyty, szaleństwo bieli i różu, kobierce z opadłych płatków, jeszcze bez zieleni, na gołych gałęziach - kwiecie :)
Chciałabym, żeby ta chwila trwała dłużej, ale wtedy tak bym do niej nie tęskniła, każdego roku od nowa.
Znalazłam ją dla siebie wczoraj, na mojej ścieżce za wsią.








czwartek, 20 marca 2014

rozmycie

Ewa Lipska
„Wybaczcie mi to”

Nie odpowiadam na wasze listy, telefony.
Porzucam przyjaźnie.

Wybaczcie mi to...

Coraz bardziej przywiązuję się do siebie.
Wycofuję się w głąb.

Nie zadziwia mnie naród.
Nie zadziwia mnie tłum.

Zwycięstwa i klęski łączą się w jedno.
Zyski i straty łączą się w jedno.

Na wrzosowiskach podziwiam motyla.
Nocami karmię nietoperze.

Z wierzchołka góry
obserwuję
zachodząca ostrygę słońca.


Wybaczcie mi to...

środa, 12 marca 2014

o losie

Arthur​ Schopenhauer napisał niegdyś, że kiedy z perspektywy starości spojrzy się na czyjeś życie, można odnieść wrażenie, że układa się ono w pewien logiczny ciąg. Jakby rządziła nim jakaś tajemnicza siła organizująca zdarzenia tak, aby zrealizowało się coś, co Schopenhauer określał mianem „zamierzenia, które zdaje się leżeć u podstaw losu jednostki”.
Nie​ był w tym oryginalny. Sięgał do opisanej w Państwie Platona​ koncepcji, w myśl której każda dusza wybiera sobie takich rodziców i takie otoczenie, żeby jej przeznaczenie, potencjał, talenty i umiejętności, a także rozmaite wady czy ułomności mogły się w pełni wyrazić. Jesteśmy, kim jesteśmy, już w momencie narodzin – mówił Platon. Nasz charakter, nasz los są już w nas obecne, niczym dąb w żołędziu.
James Hillman, amerykański psycholog, uczeń Carla Gustava Junga, twórca własnej oryginalnej szkoły, którą nazywał psychologią archetypową, (…) [twierdzi, że] tak w Europie, jak i na dalekich kontynentach, tak dzisiaj, jak i setki czy tysiące lat temu, ludzie zawsze mieli poczucie, że istnieje coś takiego jak los, przeznaczenie czy powołanie. Że jesteśmy na tym świecie po coś, że jest w nas coś niepowtarzalnego, coś odróżniającego nas od reszty, coś niezwykłego. I że zdarzenia, z których splata się linia naszego życia, nie są wyłącznie kompozycją chaotycznych elementów – bo coś nieznanego nadaje im jakość i kształt.
Hillman na każdym kroku zastrzega, że nie proponuje żadnej naukowej teorii, żadnego skrupulatnie popartego dowodami modelu pozwalającego na empiryczny, obiektywny opis. Wręcz przeciwnie, proponuje mit, wyobrażenie, fantazję. Nie używa suchego języka współczesnej naukowej psychologii, zamiast do statystyk i tabel odwołuje się do subiektywnego doświadczenia. Do tego nieweryfikowalnego i niemożliwego do udowodnienia, a jednak dojmująco autentycznego poczucia, które czasami nawiedza nas z siłą absolutnej oczywistości. Nie mamy wówczas wątpliwości, że coś popchnęło nas w ramiona tej, a nie innej osoby; że jakieś trudne i dramatyczne przeżycie otworzyło nam oczy na takie wymiary rzeczywistości, których wcześniej nie dostrzegaliśmy; że układ zupełnie z pozoru akcydentalnych okoliczności „prowadził” nas do miejsca, w którym aktualnie jesteśmy – i że jest to miejsce, w którym z jakiegoś powodu musieliśmy się znaleźć.
Można​ powiedzieć: ale to nic więcej, jak tylko atrakcyjna fantazja. Nic więcej, jak tylko ćwiczenie wyobraźni. Ale czy tak naprawdę współczesna psychologia oferuje coś innego? Czy oferuje realną wiedzę?
Bynajmniej​ – przekonuje Hillman. Teorie o kluczowym znaczeniu dzieciństwa albo o kompensacyjnej (wobec wad i ułomności) funkcji życiowych wyborów i ambicji to takie same mity, jak Platońska opowieść o duszy wybierającej sobie takie, a nie inne okoliczności narodzin. Nie stoi za nimi żadna twarda empiria, stoją za nimi natomiast apriorycznie i apodyktycznie przyjęte założenia. W ostatnich latach nawet one na gruncie psychologii akademickiej, bardzo przywiązanej do restrykcyjnej metodologii naukowej, zaczynają się rozpadać. Coraz więcej badań wskazuje, że doświadczenia z dzieciństwa, a zwłaszcza relacje pomiędzy dzieckiem a rodzicami, nie odgrywają istotnej roli w kształtowaniu się osobowości. Nie odgrywają, bo za wszystko – zdaniem takich tuzów, jak Judith Harris albo Steven Pinker – odpowiada mikstura złożona z genów oraz tego, czego uczymy się nie od mamy i taty, ale od rówieśników.
Chodzi​ jednak o to – dodaje Hillman – że jest jeszcze coś więcej. Że – mówiąc krótko – nie jesteśmy tylko efektem, choćby efektem genów i wpływów rówieśniczych. I że liniowy sposób postrzegania czasu, a tym samym życia – od początku do końca, od narodzin do śmierci – jest tylko jednym z kilku możliwych wariantów. W perspektywie​ Platońskiej bowiem, w perspektywie koncepcji osobistego daimona, czegoś​ w rodzaju siły tworzącej indywidualność – nasze życie jest jak obraz. Wszystkie zdarzenia w nim współistnieją, występują równocześnie, niczym scena uwieczniona na płótnie przez utalentowanego malarza. Z perspektywy widza, a także z perspektywy samego obrazu – chronologia, z jaką malarz szkicował kolejne kształty, jest zupełnie bez znaczenia. Obraz zjawia się jako gotowa, kompletna, synchroniczna całość.

/Tomasz Stawiszyński „Potyczki z Freudem”/

poniedziałek, 10 marca 2014

na dni kobiet i mężczyzn

Pozwolę sobie wkleić rysunek Marka Raczkowskiego z portalu gazeta.pl

I życzyć jednym i drugim, żeby żadne pełnione role - nieważne czy tymczasowo, czasowo, stale, zawsze, do grobowej deski - nie uwierały. I żeby jedne i drudzy ;) mieli jak najmniej powodów do konfliktów. I więcej genderu życzę - każdemu. Bo może to wyjść tylko na normalność i zdrowie. 


No tak. Nie lubię świętować. I jako kobieta nie czuję się ani lepsza, ani gorsza od mężczyzn. Na całe szczęście! :)
A dzień mężczyzny z jakiegoś powodu wypada w dniu, w którym obchodzi się wspomnienie 40 tysięcy męczenników... :)