Romans Arlekina

Josif Brodski, Świat widzialny

Mijają lata, burą ścianę pałacu przecina
pęknięcie. Ślepa szwaczka przetyka wreszcie koniec nici
przez złote uszko. Wychudzona Święta Rodzina
o milimetr przybliża się do egipskiej granicy.

Świat widzialny dostarcza codziennej rozrywki
większości żywych. Jasnym, choć postronnym

światłem zalane ulice. Astronom

po nocach skrupulatnie podlicza napiwki.

Tracę już pamięć o tym, gdzie i o jakiej porze
rozegrało się takie czy inne zdarzenie.
Wczoraj? Kilka dni temu? W wodzie?

W powietrzu? W parku? Ze mną - czy beze mnie?

A i samo zdarzenie – powiedzmy, eksplozja,
babski fałsz, rozruch pieca, powódź, zakrzep w żyle
- nic nie pamięta i nigdy nie pozna
ani mnie, ani innych, którzy je przeżyli. 

Znaczy to najwidoczniej, że za pan brat jestem

z życiem. Że również ja stanowię teraz

włókno tkaniny, która swym szarym szelestem

odbarwia skórę, kiedy się o nią ociera.

Że i moja twarz pewnie nie różni się niczym

od byle łatki, szmatki, trykotu pajaca,

pozszywanych całości, części, skutków, przyczyn

- od tego, czego można nie znać, pragnąć, bać się.

Dotknij mnie – pod palcami poczujesz rzep uschły,

wilgoć wieczoru lub poranku, tętno

kamieniołomu miasta, oddech stepowej pustki,

tych, którzy już nie żyją, lecz których pamiętam.

Dotknij mnie – a poczujesz pod czubkami palców

wszystko to, co istnieje poza mną, beze mnie,

co nie wierzy mnie, mojej twarzy, memu paltu,

wpisując nas w swój bilans zawsze po stronie ujemnej.

Mówię do Ciebie – i nie moja wina,

jeśli nie słychać. Gdy kurz dni przytępi

wzrok, na strunach głosowych osiadać zaczyna.

Cóż, lepszy głoś matowy niż natrętny.

To – aby lepiej słyszeć kukury-ku, tik-tak,

igłę, co w sercu płyty wydrapuje dziurę.

To abyś się nie spostrzegł, gdy zamilknę – jak

nie powiedział wilkowi Czerwony Kapturek.